Knoalster Annekedote
n Proatende hond in d'Oraanjestroade
Dou ik in mien jeugdjoaren nog op t Knoal touhuil, dou heb k
ais n weddenschop om n hond dij proaten kon verloren. In de jachtwaaide van t
toun bekìnde kefee t Hoekje bie Drouwenermond schoot mie ais n moal welbekìnde
stamgast aan, mit d’opmaarken:“Ik`kin n hond dij proaten kin.”staarvenswoar!.
Komnou gaauw kirrel!, hier hest n pilsie van mie en schaai toch uut mit dien
gezoes over dij hond.
Mor hai bleef der mor over deurgoan.
“Wedden?” Nee.
t Verhoal wuir in t ìnde aalsmor staarker. d’Hond kon
allerdeegs ook nog kleuren van nkaander onderschaaiden en dij weddenschop leek
mie interessanter tou.
Ik heurde t geld al in de buutse rabbeln..
Noa laank en braid… “Goud, wie wedden derom.”
Hai gaf mie n adres op van n Berend in d’Oraanjestroade en
op n zotterdagnommedag bin k der hin west. d’Hond zag der hail gewoon uut, niks
op aan te maarken. Behaalve zien snoede din, dij was wat bezunders.
Zien bovenkoake was oardeg wat langer din t onderste dail.
Meschain was dat t wat t der om dee en dat e doardeur klaanken tot woorden
omvörmen kon. Wat d’hond aalmoal tegen mie zegd heb, dat bin k slichtweg
vergeten. Wel de kreet: “Ooongger”, doar je dudelk honger in heuren konden is
mie wel biebleven. En dat mout zegd worden: d’hond kon goud overweg mit t
sorteren van gekleurde koatsebalen in de goie kleur.
Ie maggen t leuven of nait, mor dij weddenschop heb k dou
wel MOOI verloren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten